"Rozpocznijmy dalszy ciąg snu, który niegdyś został przerwany..." – Dragon Ball Super: Battle of Gods Saga

Oficjalny plakat Dragon Ball Super. Boli mnie sposób wygięcia ręki Goku.

Po raz kolejny zabrałem się za nowinkę uniwersum DB z opóźnieniem i po raz kolejny miałem swoje powody do tego. Również tym razem było to zwątpienie w jakość najnowszego tworu spod znaku Smoczych Kul, obawa przed wielkim zawodem i zniechęceniem do całej marki już do reszty życia. Smutne rzeczy przychodzą mi do głowy z okazji 30. rocznicy anime (Dragon Ball ma 32 lata, anime zaczęto produkować dwa lata później), ale ponownie nie bez powodu. Najpierw srogo zawiodłem się Kami to Kami, później Fukkatsu no F okazało się być niewiele lepsze, a na dobicie poczęstowałem się szczyptą Extreme Butoden na 3DSa. Najmniejszym złem z tej listy okazał się być piętnasty film kinowy pod znakiem Z, co wcale nie czyni go czymś dobrym. Zapoznaniu się z DB Super nie pomagał fakt, że seria ta adaptuje najpierw wspomniane dwa filmy, jedne z najsłabszych z całego uniwersum (Kami to Kami oceniam najniżej ze wszystkich, oprócz okropnego Episode of Bardock). Zauważyłem jednak odczuwalny brak nostalgicznych krzyków z telewizora w moim życiu. Nie raz było tak, że ku pokrzepieniu włączałem sobie, któryś ze starych odcinków lub dobrych kinówek. Po pierwszym obejrzeniu Kami to Kami musiałem zaleczyć się za pomocą History of Trunks. Jak to jest, że akurat specjały są najlepsze? Widać jednak jestem w mniejszości. Felerna "czternastka" przebiła kilkukrotnie oczekiwania finansowe twórców, jednoznacznie dając im do zrozumienia, że takiego Dragon Balla chcą fani.

I sporo tu narzekam na Battle of Gods... Ale to jeszcze nie koniec. To właśnie pierwsza saga Dragon Ball Super nosi ten sam tytuł. Z jakiegoś powodu stwierdzono, że najlepszym pomysłem świata będzie rozpoczęcie nowej serii anime, która dzieje się jeszcze w trakcie poprzedniej, a w dodatku opowiada tę samą historię co film kinowy sprzed dwóch lat. Można się trochę w tym wszystkim pogubić, ale tak: Dragon Ball Super dzieje się jeszcze przed zakończeniem Dragon Ball Z. Rzecz jest kompletnie bez sensu. Mogę zrozumieć nawet adaptację tej samej historii, ale nie mieszanie w taki sposób w serii. Do tej pory zawsze dla mnie było jasne, że kończy się jedna saga, to zaczyna druga, koniec jednej serii to początek drugiej (lub koniec całego anime). I rozumiem, że w późniejszych sagach nawiązania do poprzednich, połączenie jednej z drugą, co jest zupełnie normalne. Tak bogate uniwersum rozbudowywane przez tyle lat musi nawiązywać do różnych poprzednich smaczków i wydarzeń i nie mam z tym problemów... do czasu.

Beerus strikes back!

Mogliście odebrać wrażenie, że jestem negatywnie nastawiony na najnowszą serię, szczególnie dwie ostatnie kinówki... Nie mylicie się. Jest to opis całkowicie subiektywny i pełen spoilerów. Jeśli do tej pory nie obejrzałeś żadnego z wymienionych wyżej filmów, możesz się srogo zawieść, nie tylko na tej recenzji, ale i na samych produktach recenzowanych. Nie szczędzę tutaj ostrej krytyki i stwierdzeń wprost potwierdzających moje niezadowolenie – co chyba tylko powinno uświadczyć Was jak kiepskie są to produkcje. A są.

Zacznijmy jednak od początku, pierwszego odcinka Dragon Ball Super. Akcja rozpoczyna się jakiś czas po pokonaniu Majin Buu, a więc jeszcze przed zakończeniem Dragon Ball Z. Ziemianie wiodą spokojne i bezpieczne życie, w pełni nieświadomi nadchodzącego zagrożenia. Daleko od Ziemi obudził sie przeraźliwy Bóg Zniszczenia, Beerus. Najpotężniejsza istota na świcie czeka na walkę z Super Saiyan God, zgodnie z przepowiednią sprzed 39 lat. Jako, że niemal wszyscy Saiyanie zostali wybici, postanowił on odnaleźć tą pozostałą garść i dowiedzieć się więcej na temat mitycznej sylwetki, o której nie słyszał nikt inny jak tylko sam niszczyciel. Na Ziemi w tym samym czasie trwa przyjęcie urodzinowe Bulmy, zaś Goku trenuje u Północnego Kaio. Co ciekawe, Beerus był przytłaczająco silny, na tyle żeby główny bohater stracił przytomność dwoma pstryczkami w nos, będąc ciągle w SSJ3. Przerażony opiekun północnej galaktyki powiadamia o całym incydencie Vegetę. Na Ziemi, czego już nie było trudno się domyślić, wynika bitwa w której każdy zostaje "zmasakrowany".

Powstanie Super Saiyan God jest tak głupie, aż mną trzęsie na samą myśl. Aby taki osobnik z boskimi mocami powstał, pięciu Super Saiyan o czystych sercach musi złapać się za ręce i przekazać energię kolejnemu... Czyli co, jeśli zbierze się sześcu Kaioshinów będzie miało dosyć prawa i porządku, dzięki odpowiedniemu skupieniu stworzą Hakaishina (Boga zniszczenia)? Czym w ogóle różni się ten sposób przekazania energii od tych widzianych wcześniej, np. w trakcie walki z Brollym, oczywiście oprócz ilości skupiających się Super Saiyan? Najśmiejszejsze jednak jest to, że przecież w trakcie rytuału powstania SSG, nadal było tam tylko pięciu SSJ. Jako szóstego wykorzystano nienarodzone jeszcze dziecko w brzuchu Videl. Widać saiyańska krew pozwoliła mu na imponujące skupienie się w celu przekazania energii swojemu dziadkowi... Boże, czemu... ja...

Ziemianie też mogą być Super Saiyanami! Yay, następny będzie Kuririn!

I jasne, Smocze Kule nigdy nie były specjalnie mądre. Ale nigdy nie było tak źle. Ten jeden moment odebrał mi całą przyjemność z oglądania Kami to Kami, teraz ponownie musiałem przeżyć to w DB Super. Super Saiyanie nie mają czystych serc. Jest to nierealne, co Akira potwierdził już wcześniej. Nawet Goku stając się SSJ staje się zły. Jego serce przepełnia złość i rozpacz. Z tego powodu nie może on użyć Genki-Damy w tym stadium, gdyż cała energia by ruszyła na niego. Jest to również pokazane w Super Android 13, gdzie Goku przyjmuje na siebie całą energię z Genki-Damy. Nie zrobiłby tego w zwykłym stadium – tak czysta energia by się od niego odbiła. W trakcie potyczki z Vegetą na Ziemi, Gohan był w stanie odbić Genki-Damę dzięki swojej dobroci. Wspominałem o tym już poprzednio, powtórzę i teraz z nadzieją, że nie będę musiał do tego wracać: SSG nie przypomina w niczym boskiej postaci. Czerwony kolor nie symbolizuje boskości i nigdy tak nie było. Złoto to barwa przypisywana bogom, co nie jednokrotnie przewija się w mitach czy religiach. To kolor tajemniczy, symbolizujący ideał. Tak, zwykły poziom Super Saiyanina jest bardziej boski niż ten nieszczęsny SSG. Rozumiem, że czerwień to siła, odwaga, wojna, bohaterstwo – ale boskość? Wykluczone.

Kolejną rzeczą, które nie rozumiem jest powrót WSZYSTKICH postaci na ekran. Moge przeboleć jeszcze Ox-kinga, ale Tien? Samotnik odcinający się od całej reszty na urodzinach Bulmy?

Cala reszta jest idiotyczną konsekwencją jednej głupiej rzeczy. Teraz okazuje się, że to Beerus kazał zniszczyć Saiyan. Walka między Hakaishinem a SSG nie wywołuje żadnego podziwu ani dreszczy. W ogóle w całej tej sadze niemal w ogóle nie czuć tej gęstej atmosfery starć niesamowitych potęg. Sprawdźcie choćby 179 odcinek Dragon Ball Z. To jeden z najlepszych odcinków serii. Tamtejsza walka pomiędzy Goku a Cellem jest niesamowicie szybka i potężna. Zderzenie ich siły ze sobą wywołuje uśmiech na twarzy i daje jasno do zrozumienia – to nie przelewki. Znawcy pewnie powiedzą "Przecież Beerus nie używał całej swojej mocy". Wiem. Cell również. A ile razy był słabszy od Boga Zniszczenia... Przepotężny Beerus był w stanie jednym palcem doprowadzić do nieprzytomności Goku SSJ3, jednakże spoliczkowanie Bulmy nie przyniosło żadnych dramatycznych efektów. Przecież zwykłe dotknięcie Ziemianki powinno skończyć się jej śmiercią i kałużą krwi. Nie wierzę, żeby Hakaishin był w stanie w taki sposób ograniczyć swoją energię, aby nic nie zrobić Bulmie, zwłaszcza przy jego charakterze i zamiłowania do niszczenia. Problem niezdolności panowania nad przeogromną siłą został poruszony również w DBZ, np. w odcinkach 123 oraz 171. Wściekły Vegeta w DB Super powinien całkowicie zniszczyć wycieczkowiec, na którym znajdują się bohaterowie, samym podmuchem swojej ki (mało tego, wcześniej miał problem z grawitacją 150G). Tymczasem, wszystko to było takie... meh. Zachęcam do obejrzenia 186 odcinka Dragon Ball Z i zauważenia jakie skutki na całej planecie wywołuje pełna moc Cella. Coś innego? Final Flash Vegety w odcinku 162.

Oprawa audiowizualna nie reprezentuje wysokiego poziomu. Kreska oryginalnej mangi nie zestarzała się do tej pory. Zaryzykuję stwierdzenie, że oryginalny styl Akiry jest ponadczasowy. Kiedy mistrz rysował bohaterów, po samych oczach można było poznać co to za postać. Niestety, w DB Super mamy do czynienia z koszmarną fuszerką, nawet jak na ten plastikowy styl, którym jesteśmy karmieni od prawie 20 lat. Nigdy o tym nie wspominałem, ale bardzo drażnią mnie te plastikowe postaci bez wyrazu i nie różniące się od siebie niczym poza strojem. Tutaj jest jeszcze gorzej. Rysunki są okropne, nieszczegółowe i kiepskiej jakości. Widać to na kadrach identycznych z Kami to Kami. Moim zdaniem udanym kompromisem było Yo! Son Goku and His Friends Return!! z 2008 roku, gdzie dostaliśmy trochę unowocześnioną kreskę, ale jeszcze nie plastik, a w dodatku oryginalną muzykę z DBZ. Swoją drogą, bardzo polecam powyższe OVA. Kinowa wersja Battle of Gods nawiązuje do niej, ale w serialu zabrakło tej wzmianki z niewiadomych przyczyn. Niewiele lepiej jest z muzyką. Ponownie mdła, kilka utworów powtarza się z DB Kai. Muszę jednak przyznać, że chociaż opening wpadł w ucho po którymś kolejnym odsłuchaniu, to jednak jest on bez sensu i ma na celu tylko przedstawienie głównych bohaterów. Jedynym momentem, który przypadł mi do gustu była postawa Goku w trakcie przeplatania się ze stadium SSG. Miało to swój klimacik, ale to za mało, żeby chwycić za serce. Zarówno opening jak i ending nie mają w sobie nic magicznego. Przepiękne Cha-La Head Cha-La było niesamowitą przygodą, czymś już nie do powtórzenia, niestety. Mało tego, ending okazał się atakiem na nostalgię starych wyjadaczy. Przedstawiono w nim klasyczne momenty z poprzednich serii, jednakże na dłuższą metę to chyba nie zadziała. DBGT, które miało znacznie lepszą muzykę nie zdołało udźwignąć na swych barkach legendy. W obu przypadkach widzę brak nowych pomysłów.

Pozwólcie, że nie będę tego komentował. Dziękuję.

Przez to, że film zaadaptowano na serial, trzeba było dodać kilka rzeczy wypełniających luki, przez co powstają głupoty takie jak te wymienione powyżej. Z drugiej strony, naprawiono kilka innych. Przede wszystkim zachowano charakter wszystkich bohaterów. Vegeta znowu jest sobą i chociaż wydurnia się, robi to jakoś lepiej niż w kinówce. Przywrócono nawet grzywkę jego młodszej wersji. Yamcha jest przemądrzały, Gohan już nie upija się bez sensu i nie rani swojej żony. Ponownie pojawia się odmłodzony Gang Pilafa, szkoda jednak, że tym razem nie wyjaśniono czemu są młodsi o 25 lat. W ogóle pominięto kwestie lat (nie wiemy ile dokładnie minęło od pokonania Buu) i wieku, aby ponownie nie popełniono błędów w liczeniu. Shenlong nadal spełnia jedno życzenie, ale tym razem zostało to ograne w inny sposób – zniknął ze strachu przed Beerusem. Tylko, że skąd Nameczanie widzieli o istnieniu SSG, skoro to tylko jakaś zapomniana legenda, o której nawet najbardziej zainteresowani nie słyszeli?

Najsmutniejsze jest jednak to, że za projekt postaci oraz scenariusz odpowiada sam mistrz, Akira Toriyama. I trzeba przyznać.. że to wszystko jest w jego stylu. Początkowo projekt SSG stworzył Tadayoshi Yamamuro jako "bardziej boskiego" Super Saiyanina 3-4. Toriyama, jednak uznał, że projekt ten jest całkowicie do niczego i stworzył nam sami wiecie kogo. I tak jak wspomniałem wyżej, jest to w jego stylu. Zupełnie niepozorny stopień Super Saiyanina, czasami dziwny humor, absurdalna sytuacja, fabuła, przeciąganie walki jak tylko się da – do tego wszystkiego zostaliśmy przyzwyczajeni i... nie mam z tym problemu, poza kretyńskim powstaniem i dizajnem SSG. Cała reszta mi odpowiada, ponieważ jest to w klimacie Dragon Balla. Mimo wszystko, "przerwany sen" okazał się być powrotem do koszmaru. Kami to Kami to jedno z najgorszych tworów wyplutych w uniwersum Smoczych Kul do tej pory. Po raz pierwszy skupiłem się na tym incydencie tak szczegółowo (chociaż nosiło mnie z tym zamiarem od premiery kinówki) i szczerze powiedziawszy kamień spadł mi z serca. Mam to w końcu z głowy i już nie będę musiał do tego powracać. Nie polecam nikomu wersji kinowej Battle of Gods, zaś w DB Super da się to przeżyć... pod warunkiem ślepoty i kompletnej ignorancji w temacie. Kochani, nie dawajmy sobie wmówić, że wszystko co ma znaczek Dragon Ball jest super, a odnoszę wrażenie, że w Polsce złego słowa o DB powiedzieć nie można.

Brak komentarzy :

Prześlij komentarz